1001 meren

Na een viertal weken pediatrie is het weer tijd om een woordje te schrijven aan onze teerbeminde bloglezers. We staan nog elke dag versteld van de uiteenlopende en speciale pathologieën en de toch wel totaal andere werkmentaliteit. Mensen acht uur laten wachten, om vervolgens een consultatie van amper enkele minuten te krijgen... laat ons zeggen: inefficiëntie en bureaucratie ten top. Ook de armoede krijgt vaak de bovenhand wanneer de nodige geneesmiddelen (antibiotica), duurdere onderzoeken (hielprik, genetica) betaald moeten worden en zo niet uitgevoerd kunnen worden. Ook de mens op een karton in de straat doen ons vaak herinneren aan het tekort aan werk, educatie, gezondheidszorg... maar wanneer komt dat er???

Vorig weekend genoten we van een streepje natuur. Een streepje? Het was één van de mooiste tochten die we ooit al gemaakt hebben! We trokken naar het 'Nationaal park van Cajas', 250 meren baden er in een ruig berglandschap. Zes uren wandelden we in dit natuurpareltje om daarna liftend in een Chevrolet-laadbak terug naar Cuenca te rijden.

Cuenca is de culturele hoofdstad van Ecuador, sinds 1999 behoort het tot het werelderfgoed. Een erg gezellige stad, met recht stratenplan en prachtige huizen in koloniale stijl, 27 kerken, vele pleinen en musea.

We waren ook getuige van de locale festiviteiten: de Ecuadoriaanse versie van Eddy Wally en Belle Perez stonden daar heerlijk met hun kont te zwieren! Ook de presentatoren waren er weer over! Maar gelachen hebben we zeker en vast!

Hospital Roberto Gilbert!

Onze stage pediatrie is hemel en aarde verschil met ons werkavontuur in de materniteit! allemaal vriendelijke mensen die ons heel wat uitleg geven, een pracht van een kliniek, echt modern en het is zowat het universitair centrum van Ecuador. Dus veel speciale pathologieën: branchio-otorenaal syndroom, tetralogie van Fallot, persisterende ductus arteriosus, veel geperforeerde trommelvliezen, nefrotisch syndroom, (gigantische) hydrocefalie, osteogenesis imperfecta... We volgen telkens de consultaties mee waar we elke week roteren op een andere discipline.

Tegelijk merken we dat hun taal alles in verkleinwoordjes uitdrukt, zo wordt een gespleten verhemelte 'problemita' genoemd, waar menig Belgische moeder grijze haren van zou krijgen als een dokter het zo noemde; horen we: "amai, je kindje heeft geluk, het heeft oogjes en een neusje van een Down-syndroom, tscheelde niet veel of twas er ééntje! Ook grappige situaties: een papa kwam deze morgen spoed binnen: 'yo soy el papito de un chiquitito, está aqui, pero no lo encuentro, pienso que es este' wat zoveel wil zeggen als: 'ik ben het papaatje van een baby'tje, het is hier op spoed, maar ik vind het niet, ik denk dat het dat daar is...' ; deze middag kwam een papa ZONDER kind op consultatie, waarbij hij een uitbrander kreeg van de dokter... Elk dikker kindje wordt ook zonder verbloeming 'gordo of gordito' genoemd, net alsof het helemaal niet erg is om 'dikken of dikkertje' genoemd te worden. Deze frequente hantering van verkleinwoorden is afkomstig uit de Quichuataal, de taal van de Inca's...

Zelfs de president kwam ons een hart onder de riem te steken!

Welverdiende week genieten!

Het weekje vakantie begon vorige zaterdag met gietende regen om 6.30 's morgens, hobbeldebobbel, 12 uur aan een stuk buszitten -tot onze gevoelige buikjes weer overhoop lagen- 2u stilgestaan in Guaranda, omwille van de grote carnavalfestiviteiten. Uiteindelijk uit de bus gewipt in Quito, dan op zoek naar een telefoon: hét Hiltonhotel bracht ons de oplossing! Een half uurtje later enorm gastvrij ontvangen bij Luz, dé gastmama van Sofie en Aagje twee jaar geleden. Na wat heen en weer geklets konden we met zijn drietjes op een dubbele luchtmatras een vrieskoude nacht in. Het gebrek aan deken zorgde voor het eerste conflict deze reis :)

Na enkele introducties over politiek en maatschappij trokken we het historische centrum van Quito in. Een mooi koloniaal centrum dat overloopt van de katholieke conquisitie, al duikend van de ene kerk in de andere kathedraal, om het schuim en ander carnavalplezier te ontwijken. Al was ons Nele net iets te traag... 's Avonds was het natuurlijk weer salsatime op de Plaza de Foch.
Maandag heerlijke relaxdag in de natuurlijke thermen van Papallacta om zo klaargestoomd te zijn voor een sportieve tweedaagse aan het Quilotoameer. Door de laatste vulkaanuitbarsting in 1773 ontstond een kratermeer: een pareltje van moeder natuur! De busreis leidde ons door een natuurschilderij waar indigenas hun schapen scheerden en primitief hun steile akkers bewerkten, kinderen hun schapen hoeden en vrouwtjes de was deden. Plots moesten we zelf in zo'n kleine comunidad afstappen waar we betoverd werden door een hemels kratermeer. We daalden af naar het azuurblauwe water ( met zout en sulfaat zonder vissen), namen er een bootje en roeiden naar de overkant en wisten niet waar aan te meren: een weggetje was nergens te bespeuren. Dan maar à l' improviste een steil pad ontdekken naar de top, helaas in mist gehuld. Gelukkig hielp een toevallige gids ons. 's Avonds aten we samen met Italianen, Fransen, Tsjechen, Noren en Indigenas met als afzakkertje enkele puro's ( sterke drank gemaakt van rietstengels). Donderdagmorgen reisden we naar het 3de belangrijke deel van Ecuador: El Oriente ( jungle). In Puyo lieten we onze smaakpapillen verwennen met heerlijke trucha ( forel) én een chocoladetaart in een erg gezellig restaurantje: een culinaire openbaring na 6 weken comida típica ( gewone Ecuadoriaanse keuken). Bij Natalia, een dokter die we kennen van 2 jaar geleden, konden we slapen in heerlijke bedden.

Zaterdagmorgen trokken we dan de jungle in en werden onze zintuigen geprikkeld door exotische geuren, kleuren, en smaken, tropische regen en felle zon, zwemmen doorheen een stroomversnelling. Wilde fauna en flora lieten ons genieten van elk moment. Na een nacht onder een fonkelende sterrenhemel moesten we weer de bus op richting thuisstad!

Guayaquil

Twee weken geleden trokken we op verkenning in onze grote gaststad. Tegen onze verwachting in werden we er wel nog door gecharmeerd. Naast het hectische leven is er ook plaats voor rustieke plekjes waar je zelfs over leguanen kan struikelen ! Veel plaatsen en standbeelden verwijzen naar de onafhankelijksstrijd van het land Ecuador en de stad Guayaquil.
De Venezolaan Simón Bolivar kwam in 1822 Ecuador binnengevallen, verjoeg de Spanjaarden en annexeerde het bij Colombia en Venezuela (Gran Colombia), wat in 1830 eigenlijk al weer uiteenviel.

Deze grote Libertador (bevrijder) zorgde ook voor de onafhankelijkheid van Peru en Bolivië, waarbij ook de Argentijnse vrijheidsstrijder José de San Martín een belangrijke rol speelde. Hun uiteenlopende opvattingen (Bolivar wilde een republiek, San Martín een monarchie) dwong San Martín het Zuid-Amerikaanse continent te verlaten.

Onze straat ' Calle Numa Pompilio Llona ' ,

die temidden een schilderachtige wijk gelegen is, is een restant van de koloniale tijden en nu een toeristische trekpleister waar kunstenaars hun muze aanroepen. Van ons straatje, wandelen we de Malecon 2000 op, een soort zeedijk met een mini-pretpark en tropische tuin. Deze werd geconstrueerd om de toenemende criminaliteit van de stad tegen te gaan. Het is hét paradepaardje van de stad, maar tevens ook masker voor het betreurenswaardige leven dat de meerderheid van de bevolking hier wel leidt. Maar toch lieten we ons even gaan: een hypermoderne 3D cinema nam ons op sleeptouw, helaas slechts voor een halfuurtje...

Temidden de drukte, verrasten lome leguanen en schildpadden ons in Parque Bolivar. Tamme beesten met een hoge aaibaarheidsfactor ( letterlijk!).

Omdat de 3 mosqueteras nu alweer een beetje uitgeteld zijn, sommen we snel de andere trekpleisters op: een 2de Malecon aan de andere kant van de stad (dichtbij unief), 400 trappen die vanuit onze straat leiden naar een prachtig uitzicht vanop de faro (vuurtoren) in heerlijk paars lila neonlicht, kerken, markten, parken, stadhuis....

Ambiente caliente!

Hello Buddies in/aan/ op/ van het thuisfront ( ons Spaans wordt straks nog beter dan ons Nederlands)!
Na een ietwatlangere tussenpoze op onze blog zijn we hier terug!

Vorig weekend surften we op de mini-golfjes in Playas en volgden mooi de instructies van onze toevallige golfsurfende passant! Dit was de inzet van ons stoer weekend. Een internationaal skate-concours, een heftig reggaeton-salsa-strand-feestje met weerom sensuele lijven..., die ditkeer minder gesmaakt werden door mn 2 buddies, onderdak gekregen in een surfershut met het ongedierte er weliswaar bij te nemen! Maar ook het culinaire

hoogstandje was er weer: heerlijke scampi-ceviche klaargestoomd door onze 2 nieuwe vrienden (in tegenstelling tot het hopeloze cliché zijn deze buddies groot (ene toch althans), niet (zo :)) macho , verkopen ze geen truien met kap op de hoek van de straat, dromen ze niet van trouwen met ons...kortom er bestaan nog veel andere ecuadorianen en die mogen er wezen... Als wederdienst haalden wij onze beste kookkunsten boven en trakteerden we ze op heerlijke belgische spaghetti (met uiteraard ecuadoriaanse ingrediënten).

In de kliniek halen we steeds vlotter de mini-ecuadoriaantjes te voorschijn... maar intussen zijn de nieuwe 1e jaars assistenten toegekomen die een "shaken-baby syndroom" veroorzaken als ze niet direct wenen, nooit knippen of op het verkeerde moment, foute touchers... Ondanks de hevige emotionele kwelling bij abortus, het alleen liggen afzien en onwetend liggen wachten op wat komen zal, blijft iedereen lachen, gsm-en en gek doen. Maar Dr. Daher blijft wel volhouden dat we fier mogen zijn dat we in zijn ziekenhuis ( het beste van de wereld!!!) stage kunnen lopen...

In onze piso veroorzaken onze ongewilde huisdieren toch af en toe voor de nodige kreten; we worden experts in kakkerlak-en-grillo-vangen, maar de hagedissen en ratten zijn ons nog te snel af: tips welkom! Ook klein beesten blijven ons kriebelen, DEET-resistente insecten... of zijn wij toch te lekker?

Puerto López, here we were!

Na de labora, nu de "ora"! Vrijdag trokken we richting Stille Oceaan.

Ceviche (koud vispotje), caipiriñas, camarones, cervezas en andere lekkernijen vormden ons dagelijks menuutje.

Ecuadoriaanse heupen en lijven leerden ons de Salsa, Merengue en Bachate - ritmes aan. Naast inheems fruit kruisten ook een Canadees, Amerikaanse en Brit ons pad. We sloegen onze eerste vis aan de haak...

Nele overtrof ons toch met een wilde vangst (5)! Met onze verse vis prepareerden ze een ceviche van de hoogste plank. Daarna snorkelden we enkele Nemo-visjes tegemoet. Bij ondergaande zon scheepten we in en al snel kregen we het voorstel bij een Ecuadoriaanse SOS Piet te gaan eten. Weerom HEERLIJKE verse vis!!

Daarna volgde een verfrissende duik in het veel te zoute water en weerom volgde een strandfeestje.

(Ora) et labora!

O

Moe, uitgeteld maar gelukkig beginnen we aan het relaas over de tweede week. Reeds hielpen we een tiental mini-ecuadoriaantjes door de helse tocht naar deze wereld. Met de nodige trots melden we dit! Daarnaast hielpen we zoals de eerste week weer met héél wat keizersnedes, anamnese, vaginale touchers, handgrepen, harttonen, ... maar de Belgische meerwaarde is van emotionele aard!

We moedigen de mama's aan, houden hun hand vast, noemen ze de sterkste vrouwen van de wereld... Maar daarenboven worden we door Dr.Daher haast elke morgen om 8u verwacht om les te krijgen over latijns-amerikaanse gezondheidszorg, ethiek, structuur en infrastructuur, wat ten eerste behoorlijk lastig is na bijvoorbeeld een nachtje werken, maar ten tweede vooral voor ergernis zorgt bij ons omdat de lessen zo'n ideaal beeld geven, terwijl ze erg hypocriet zijn en in de praktijk totaal niet toegepast worden!!